Had mijn nieuwe moeder maar zoveel aandacht getrokken als mijn groeiende buik, dan was ik misschien op een betere plek geweest.
Ik ben meestal niet het soort persoon dat graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Maar vanaf het moment dat ik mijn zwangerschap aankondigde tot de geboorte, was ik op de een of andere manier bezig, niet eens echt proberen. Ik vond het ook wel leuk.
Toen werd mijn zoon Eli geboren - en hij stal de show.
Hoi! Hoe gaat het met het kind?
Je hoort vaak dat je behoeften een plaats krijgen als je eenmaal ouder bent. En ik dacht dat ik er klaar voor was. Ik wist dat ik zou overschakelen naar dingen als regelmatig douchen of een happy hour of een tijdje slapen van 8 uur.
Wat ik niet had verwacht, was dat mensen - althans de meesten van hen, en meestal - meer geïnteresseerd zouden zijn in mijn baby dan in mij.
En hoewel het moeilijk en beschamend is om toe te geven, is het verrassend moeilijk om mee om te gaan.
Ik herinner me de eerste keer dat mijn man Sam en ik Eli meenamen om Sams grootouders te bezoeken, slechts een paar weken nadat Eli was geboren. We zijn altijd hecht geweest en brachten graag tijd samen door - naar het strand gaan, dineren of gewoon op de bank hangen en verhalen delen.
Maar er veranderde iets toen we die dag het huis binnenkwamen. Voordat we Elijah zelfs maar uit zijn auto hadden gehaald, verzamelde iedereen zich onmiddellijk om hem heen, chillend en starend naar hem. En nadat we hem eruit hadden gehaald, bracht hij de rest van de tijd door met overstappen van de ene persoon naar de andere. Dat was de hele nacht.
Het gaat goed bedankt voor het vragen
(* voegt obscure emoji's in *)
Ik had het geluk dat ik familieleden had die zoveel van mijn zoon hielden. Maar ik was ook maar 3 weken moederschap - en een totale ramp.
Ik was nog steeds fysiek en emotioneel verwoest door de angstaanjagende werkervaring en heb elk uur dat ik wakker ben doorgebracht sinds ik probeerde borstvoeding te geven of te voorkomen dat Eli ongecontroleerd huilde.
Ik sliep niet en kon amper eten.
Kortom, ik was geschokt door de schelp, en wat ik meer nodig had dan iemand om mijn kind te laten voelen, was dat iemand het trauma toekende dat ik doormaakte - en het trauma dat ik voelde alsof ik er nog steeds doorheen ging. Of ik weet het niet, vraag me zelfs maar hoe het met me gaat.
Sindsdien zijn er een miljoen gevallen voorbijgegaan waarin Eli centraal stond terwijl ik op de achtergrond ben en meestal het werk deed dat gedaan moet worden om gelukkig, gevoed of goed uitgerust te zijn.
Zoals toen hij gek werd van het overprikkelen van Thanksgiving omdat iedereen hem wilde houden, en ik de rest van de vakantie hem in een donkere kamer moest wiegen om te kalmeren. Of toen ik een half uur cocktails moest missen op de bruiloft van mijn zus omdat Eli borstvoeding moest geven.
Ik voel me zelfs grappig terwijl ik dit schrijf, maar op dat moment had ik het gevoel dat die momenten van me werden weggenomen. En ik wilde gewoon dat iemand dat begreep - en hij zegt dat het oké is om er boos over te zijn.
Objectief gezien klinkt het idee om de aandacht of een leuke ervaring op te geven in het belang van je kind goed. Hij is een baby en moeders zouden onbaatzuchtig moeten zijn, toch?
Ja, ik weet nog hoe het leven was voor de baby
Natuurlijk hebben we onze focus veranderd - maar de aanpassing was niet gemakkelijk voor mij, en soms voelde ik me ongemakkelijk.
Was er iets mis met mij als ouder omdat ik soms wilde delen hoe mijn dag was verlopen?
Op een dag, toen we Eli aan het zien spelen waren, vroeg een familielid me: "Wat deden we voordat hij werd geboren?" wat suggereert dat het leven zonder hem niet leuk of interessant is.
Ik wilde zeggen: "We hebben rondgehangen en gepraat over dingen die geen baby's waren, zoals wat ik aan het doen was of wat je van plan was." Was dat raar?
Maar ik vind het heerlijk om mama te zijn
In de loop van de tijd zijn de zaken verschoven.
Ik was genezen van de bevalling en het leven van de zorg voor een kind van dertien maanden voelt exponentieel gemakkelijker en meer voldoening dan de zorg voor een pasgeboren baby, dus mijn behoefte aan enige vorm van validatie is toegenomen, veel meer.
(En als ik het nodig heb, ga ik naar de vrienden van mijn moeder, omdat ze altijd krijgen wat ik doormaak.)
Maar belangrijker nog, ik groeide in de rol van moeder. Ik hou meer van Eli dan van wat dan ook, en meestal ben ik blij dat hij zijn belangrijkste focus is, omdat hij mijn belangrijkste focus is.
En als ik het gevoel heb dat ik het over iets anders heb, verander ik gewoon van onderwerp.
Maar kan iemand alstublieft de was doen?
Dus, nieuwe ouders, als je het gevoel hebt dat je in de schijnwerpers staat en iets mist, is dat prima.
Het is normaal om die aandacht te missen, want deze baby's zijn schattig en verdienen een centraal podium.
Maar wat mensen zo gemakkelijk vergeten, is dat ons leven drastisch is veranderd, we rennen voor geld, ons lichaam doet nog steeds pijn van de bevalling, we willen je graag vertellen hoe we ons voelen, en we willen gewoon dat iemand de wasvloek uitspreekt.
Marygrace Taylor is een schrijver over gezondheid en ouderschap, een voormalig redacteur van het tijdschrift KIWI en een moeder van Eli. Bezoek haar code marygracetaylor.com.