Mijn man en ik vierden 5 jaar huwelijk in dezelfde week dat ik de diagnose borstkanker kreeg. Op dat moment waren we bijna een decennium bij elkaar en ons leven samen slaagde er op geen enkele manier in om te zeilen.
We ontmoetten elkaar voor het eerste jaar na de universiteit, nadat we allebei van Californië naar New York waren verhuisd op zoek naar andere connecties. Na een tijdje gingen die relaties stuk en waren we samen op een feestje.
We waren volslagen vreemden, ondanks het feit dat onze levens zeer vergelijkbare paden volgden. We bewonderden het gemak waarmee het gesprek tussen ons verliep.
Ik was gefascineerd door de levendige ex-turner die zichzelf voorstelde en me toen vertelde dat hij een op maat gemaakte houten meubelmaker was zoals Aidan uit "Sex and the City" - een actuele referentie in 2008 - of Jezus.
Hij vertelde me toen dat hij een U-bocht kon maken, wat hij deed in het midden van de gang van het flatgebouw, gevolgd door een lunch met zijn rug en nog een deksel. Ik brak meteen.
Stichting bouwen
Na die avond waren we onafscheidelijk. In minder dan een jaar van onze relatie, in dezelfde week, werden we allebei ontslagen - bijkomende schade door de recessie van 2008. We wilden in New York blijven, maar terwijl hij weigerde te solliciteren naar de universiteit van de stad, solliciteerde ik naar de rechtenstudie.
We werden allebei toegelaten tot programma's waardoor we samen konden leven, maar het leven in die jaren was niet gemakkelijk. Onze beide academische programma's waren ongelooflijk veeleisend. Bovendien draaiden ze tegengestelde schema's, dus we zagen elkaar zelden, behalve in de weekenden, die al aan onze studie besteed waren.
We hebben allemaal verschillende persoonlijke verliezen meegemaakt en hebben elkaar getroost met de verschrikkingen die door iedereen zijn toegebracht. We werden allebei ziek en moesten in die tijd ook geopereerd worden. We leerden snel de belangrijke en diverse rollen van partner-zorgverleners.
Nadat mijn man was afgestudeerd met een masterdiploma, stelde hij me voor, als een belofte, dat we er altijd voor elkaar zouden zijn, wat er ook gebeurde.
Beweging van metastatische diagnose
Snel vooruit in 5 jaar naar 2017. We hadden een twee jaar oude zoon en kochten net een huis in een buitenwijk van New York.
We leefden twee jaar als een gezin van drie, in een appartement met één slaapkamer van 2 vierkante meter. Hoewel we geslaagd waren, waren die jaren stressvol. Toen we naar ons nieuwe huis verhuisden, probeerden we nog een kind te krijgen.
Dagen nadat we onze vijfde huwelijksverjaardag en de tweede verjaardag van onze zoon vierden, kreeg ik de diagnose borstkanker. Kort daarna hoorden we dat mijn ziekte was uitgezaaid.
Het eerste jaar van mijn diagnose was isolerend en moeilijk voor ons allebei.
Het perspectief van mijn man
Ik sprak met mijn man Christian over de moeilijkheden waarmee we werden geconfronteerd, vooral tijdens mijn eerste jaar als gezin dat te maken had met uitgezaaide borstkanker.
"We moesten ruimte vinden om te rouwen en apart te verwerken", zei hij. "In die maanden hadden we moeite om op elkaar te leunen omdat we allebei zo kwetsbaar waren.
"Na het eerste jaar, nadat Emily de progressie van haar eerste medicijn had ervaren, realiseerden we ons hoeveel we eigenlijk bang waren en hoe belangrijk het was om nieuwe kracht in onze relatie te vinden."
Nadat we een totale hysterectomie hadden ondergaan, begonnen we nieuwe manieren van intimiteit te verkennen. We hebben opnieuw contact gemaakt op manieren die allebei ongelooflijk bevredigend waren.
"Deze ervaring heeft ons dichter bij elkaar gebracht dan ooit tevoren, maar ik zou het van dichtbij bevestigen als het betekent dat Emily niet meer ziek is," zei hij.
We moesten ook enkele moeilijke onderwerpen bespreken, zoals mijn wensen ten aanzien van het levenseinde, het opvoeden van een zoon in de toekomst, en hoe ik me graag zou herinneren. "Ik denk er niet graag over na, maar het helpt me bereid te zijn om die onderwerpen aan de orde te stellen", voegde Christian eraan toe.
"Emily heeft altijd een wild gevoel voor humor gehad. Op een avond wendde ze zich tot mij en zei: 'Het is oké als je hertrouwt, maar ik wil niet dat je de volgende vrouw een diamant koopt die groter is dan de mijne.' "
"We moesten er allebei hartelijk om lachen omdat het zo dom en een beetje onbeduidend aanvoelde, maar het maakte het ook makkelijker om over dat soort dingen te praten."
Samen vooruit
Elk huwelijk heeft zijn uitdagingen, valkuilen en zijn eigen moeilijkheden. En zelfs een huwelijk dat doorgaat met een terminale ziekte heeft ruimte om te groeien, lief te hebben en een nieuw niveau van vriendschap te cultiveren.
Mijn ziekte is een van de grootste uitdagingen waarmee mijn man en ik in ons leven worden geconfronteerd. Maar we vinden ook nieuwe manieren om contact te maken en te genieten van de tijd die we samen doorbrengen.
Emily Garnett is een senior advocaat, moeder, echtgenote en kat die sinds 2017 leeft met uitgezaaide borstkanker. Omdat ze gelooft in de kracht van iemands stem, blogt ze over haar diagnose en behandeling op Achter het roze lint.
Ze is ook de gastheer van de podcast 'Intersection of Cancer and Life'.
Hij schrijft voor Advancedbreastcancer.net en de Coalition for Young Survival. Het werd gepubliceerd door Wildfire Magazine, Women's Media Center en de Coffee + Crumbs-samenwerkingsblog.
Je kunt Emily vinden op Instagram en we hebben per e-mail contact opgenomen hier.